Diagnostiek is een bijzonder onderwerp vinden wij.
Het zou een onderdeel van “behandeling” moeten zijn, maar neigt er in sommige gevallen naar om “de behandeling” te worden.
Als voorbeeld: Het kind wordt onderzocht en vaak de thuissituatie ook. Er komen allerlei dure behandelaren en deskundigen bij kijken en deze maken met elkaar een plaatje: Het is nu (hopelijk) duidelijk wat er aan de hand is.
Soms blijft het bij veel instanties daarna ongemakkelijk stil, of zorgt het ervoor dat het kind en zijn naasten op een wachtlijst worden geplaatst, zodat na een tijd de passende hulp kan gaan plaatsvinden.
Deze werkwijze is in sommige gevallen misschien nodig, maar wij geloven nooit dat een traject van een half jaar diagnostiek en dan een wachtlijst van drie maanden of meer, aan alle betrokkenen biedt wat men wil dat het biedt: Vlotte verandering van de problemen die zichtbaar zijn.
Onze diagnostiekfase is kort, dat wil zeggen vaak maximaal een maand. We kunnen eigenlijk ook niet spreken van een strak afgemeten diagnostiekfase, want tijdens deze onderzoeksperiode zijn we ook al met het kind aan de slag. Er wordt vanaf het eerste contact gewerkt aan de vertrouwensband met de therapeut. Hierdoor ligt onderzoek en therapie-uitvoering dicht op elkaar en is min of meer direct aanwezig. Het gevolg is dat er op korte termijn (binnen enkele maanden) verandering zichtbaar is.
Daarom denken wij over diagnostiek wisselend. Het is nodig, maar behandeling op het moment en in het moment is nog meer nodig.
Als wij zien dat een kind moeite heeft om snel iets te begrijpen, dan hebben we daar geen IQ onderzoek voor nodig. Dan leggen we het gewoon nog een keer uit.
Wanneer een kind moeite heeft met het plaatsen van de emotie van een ander, dan hoeven we geen uitgebreide tests te doen, dan gebruiken wij onze actieve behandeling waarmee we het kind zichzelf leren ondersteunen bij de problemen die hem of haar dat oplevert.
Dat is PMKT voor mijn kind, wij gaan aan de slag met het kind.